Wat is een IPO?

Hoofdstuk 1: Inleiding

Een IPO is de eerste keer dat een bedrijf aandelen (of floats) in het openbaar op een beurs aanbiedt. IPO staat voor Initial Public Offering, maar het wordt vaak ook 'beursnotering' genoemd, dat dezelfde betekenis heeft.

Over welke beurzen hebben we het? Dit kunnen de London Stock Exchange, de New York Stock, Euronext of de Hong Kong of Shanghai Stock Exchanges zijn (en er zijn er nog veel meer). Maar tenzij het een groot bedrijf is, gaat het waarschijnlijk om een beurs die zich specialiseert in kleinere bedrijven zoals London's Investment Market (AIM).

Hoofdstuk 2: Waarom IPO?

Er zijn vele redenen. De belangrijkste reden is om meer kapitaal aan te trekken door aandelen aan het publiek uit te geven. Meestal is dat om uitbreiding te bekostigen, hetzij door het bestaande bedrijf te vergroten of door andere bedrijven over te nemen.

Maar er zijn ook andere redenen. Een ervan is om het risico van het bedrijf over een groter aantal beleggers te verdelen, in plaats van alleen de oprichters of eerste financiers.

Een andere reden kan zijn dat de eerste aandeelhouders van het bedrijf hun aandelen willen verkopen. Stel dat een particuliere participatiemaatschappij in een bedrijf heeft geïnvesteerd maar nu haar investering wil incasseren. Dit kan door middel van een IPO. Dit is een handige manier om uit het bedrijf te stappen.

Hoofdstuk 3: Hoe beheert u een IPO?

Een bedrijf dat een IPO plant, begint vaak maanden en soms zelfs jaren van tevoren met de voorbereiding. Het bedrijf moet namelijk zorgen dat de accounts, het beheer en de interne procedures voldoen aan de regels van de beurs waarop het bedrijf wordt genoteerd.

Met behulp van een effectenhandelaar of bedrijf of een investeringsbank die is gespecialiseerd in en is geautoriseerd tot beursnotering, bereiden het bedrijf en zijn adviseurs eerst een verkoopdocument of prospectus voor. Dit is het IPO-verkoopdocument, waarin alle details van het bedrijf uiteengezet worden.

Het bedrijf kondigt vervolgens zijn intentie tot beursnotering aan in kranten of op het internet en via zijn adviseurs. De aandelen worden vaak aangeboden aan instellingen zoals pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen en beleggingsfondsen.

Zij en investeringsbanken garanderen mogelijk ook de aandelen, wat betekent dat ze akkoord gaan om de aandelen terug te kopen als ze tijdens het IPO-proces niet worden verkocht. De adviseurs willen de prijs van de aandelen zo bepalen dat ze zeker worden verkocht, zodat de inschrijver ze niet terug hoeft te kopen. Maar soms hebben ze het bij het verkeerde eind.

Hoofdstuk 4: Wat nu?

Het leven is niet meer als voorheen. Na een IPO worden de aandelen van het bedrijf op de gekozen beurs genoteerd. Dit betekent dat er ook rekening moet worden gehouden met meer openbare controle en media-interesse, of die nu goed of slecht is!

Als het bedrijf het goed doet, gaat de waarde van de aandelen omhoog en boeken de aandeelhouders kapitaalwinst. Meestal vallen het managementteam en de oprichters van het bedrijf onder de aandeelhouders, en soms ook medewerkers als ze tijdens de IPO aandelen hebben gekocht of ontvangen.

Maar het gaat niet altijd goed. Soms zakt de prijs. En soms, vooral bij kleine bedrijven, tonen de beleggers weinig interesse in de aandelen kopen en verkopen. Deze aandelen zijn dan illiquide. Dat is een risico dat elk bedrijf moet nemen als het naar de beurs gaat.

Trouwens, mocht u denken dat alleen kleine bedrijven IPO's maken, kijk eens naar deze cijfers: in 2014 voerde het Chinese bedrijf voor internetshoppen en webservices, Ali Baba Group, de grootste IPO aller tijden uit. Er werd $ 25 miljard verworven. Zelfs Facebook viel hierbij in het niets. Het bedrijf kwam in 2012 op de beurs en wierf $ 16 miljard.